Τι είναι το θεατρικό του Ρίτσου: Τίποτε παραπάνω από μια νεανική ιστορία του 1943 μεταφερμένη στη δεκαετία του 1960. Η Μάρθα είναι το 1943 μόλις δεκαεπτά χρόνων και πρόθυμη να αντικρίσει με όλη τη λάμψη της ηλικίας της τον κόσμο. Στο θεατρικό της παρόν, όμως, η Μάρθα μοιάζει να έχει χάσει, αλλά και να έχει αρνηθεί, τα πάντα. Η ελπίδα που χαράζει στην κουρασμένη ζωή της με τον Βλάση, έναν αθεράπευτο ταξιδιώτη, έναν περαστικό που δεν εννοεί να ριζώσει πουθενά, σβήνει πολύ γρήγορα, ξέροντας πως μολονότι η ίδια θα τον περιμένει για πάντα, προοπτική επιστροφής δεν υπάρχει. Έτσι, πνίγεται στο σιντριβάνι της μικρής πόλης στην οποία περιπλανιέται, διεκδικώντας πένθιμα την ανεξαρτησία και την ελευθερία που στερήθηκε στα νιάτα της.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ)
Μονεμβασιά: Προχωρούν οι εργασίες για τη δημιουργία Μουσείου «Γιάννη Ρίτσου»
Εξελίσσονται οι προπαρασκευαστικές εργασίες για το έργο της δημιουργίας Δημοτικού Μουσείου «Γιάννη Ρίτσου», μέσω της αξιοποίησης της οικίας όπου έζησε και μεγαλούργησε ο σπουδαίος Λάκωνας ποιητής εντός της καστροπολιτείας της Μονεμβασιάς.
Στόχος ο μελλούμενος πολιτιστικός χώρος να καταστεί ένα σημείο αναφοράς για τους επισκέπτες στο μεσαιωνικό μνημείο, λαμβάνοντας την «αύρα» του εμβληματικού ονόματος και της παρακαταθήκης τού «ποιητή της Ρωμιοσύνης», ο οποίος ήταν υποψήφιος για βραβείο Νόμπελ το 1971.
«Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου – Αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη
Μια συνάντηση – σταθμός για τον ελληνικό πολιτισμό: Ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου μελοποιημένος από τον Μίκη Θεοδωράκη. Δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες του χώρου του θεάτρου και της μουσικής, η ηθοποιός Πέμη Ζούνη και ο κιθαριστής Ιάκωβος Κολανιάν συμπράττουν αυτό το καλοκαίρι στη μουσικο-ποιητική βραδιά προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη, του Έλληνα συνθέτη με τη μεγαλύτερη απήχηση στο ελληνικό -και όχι μόνο- κοινό.
(Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το άρθρο)
Ο Ρίτσος μέσα από το φακό του Ρενέ Βενού
Οι φίλοι μας, φίλοι της Λήμνου, του Ρίτσου και της Παλλημνιακής Μητρόπολης, (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χρίστος Κακαρνιάς στην σελίδα των Φίλων της Παλιάς Μητρόπολης), Μαρί και Ρενέ από το Μονπελιέ της Γαλλίας, στο πρόσφατο ταξίδι τους, τον περασμένο Μάη, στη Λήμνο, μας πρόσφεραν για να εκθέσουμε, την ημέρα της παρουσίασης του βιβλίου «Παλλημνιακό Σχολικό […]
Τα εικαστικά του Ρίτσου στην εξορία – Οι πέτρες που έφερε το 1968 στη Σάμο: Η Έρη Ρίτσου μιλά στο Reader.gr
Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί την «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου | clickatlife
Γιάννης Ρίτσος: «Πρώιμα ποιήματα και πεζά»
Η επιστολή του Γιάννη Ρίτσου στον Πάμπλο Νερούδα
Ο Γιάννης Ρίτσος έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα.
Ποιητική και πνευματική ενηλικίωση
Θέατρο Φούρνος: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου
Αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο στο θέατρο Αργώ
Πρώιμα ποιήματα και πεζά
Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες.
Gepostet von Ερη Ριτσου am Dienstag, 20. November 2018
Δείτε εδώ την προδημοσίευση μερικών αποσπασμάτων του βιβλίου,..
[Το Τερατώδες Αριστούργημα] του Γιάννη Ρίτσου
Τα “Ημερολόγια Εξορίας” στα 6 καλύτερα βιβλία νεοελληνικής λογοτεχνίας
Το εξειδικευμένο περιοδικό λογοτεχνίας «Signature- Reads» φιλοξενεί αυτήν την εβδομάδα ένα αφιέρωμα στα έξι καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα κορυφαίων, σύγχρονων …
Πηγή: ekirikas.com
Signature
Μαρία Σκαμπαρδώνη: Τί μου έμαθε η Σονάτα του Σεληνόφωτος,..
Η σονάτα του σεληνόφωτος, το δημιούργημα του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, είναι
ένα από τα σπουδαιότερα έργα που έχω διαβάσει ποτέ. Ένας ύμνος για τη δίψα της ζωής,
του έρωτα, της νεότητας. Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενό μου για όλα αυτά που
αισθάνθηκα αποκλειστικά και μόνο εγώ, διαβάζοντας αυτό το σπουδαίο έργο.
Για εμένα αυτό το έργο συμβόλισε την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να αισθάνεται
πάντοτε νέος και ερωτευμένος; συμβόλισε την ακόρεστη δίψα που έχει η ψυχή μας για
αγάπη και για ελπίδα. Όπως εκείνη η μεγάλη γυναίκα, η ντυμένη στα μαύρα, η οποία ζητάει
από έναν νέο να έρθει μαζί του και να περπατήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Continue reading →
Κωστής Νικολουδάκης: της εξορίας
στον Γιάννη Ρίτσο

Μια ανάμνηση, τα δάχτυλα στιγμές να παίζουν τράτο
Ίσα τσιγάρο, φτάνεις δε φτάνεις στα καψαλισμένα χείλη μου
Κι αγέρας καπνός, μέσα απ’ το θολό βλέμμα, μακρινέ δρόμε μου
Ματωμένη πέτρα, στάζεις. Τοπίο ξερό, οχιά κουλουριασμένη
Η καύτρα αποτραβιέται, αχόρταγη αναζωπυρώνει θύμισες
Στην ώρα τους σκέψεις σε χαρτί, χαρτί άσσος, άδειο πακέτο
Τσιγαρόχαρτο
Σκέτη αλφάβητος, σκέτο τσιγάρο, χαρτί άσσος, φιλντισένιο
*
Continue reading →
Σίμος Ανδρονίδης: Για την “Τέταρτη Διάσταση” του Γιάννη Ρίτσου
«Να η στέγη. Η πρώτη έγνια φεύγει. Από το σπίτι υψώνεται
καπνός. Ζουν άνθρωποι. Στο καράβι πίστευαν κιόλας: Μπορεί
Ανάλλαχτο να ‘μείνε εδώ μονάχα το φεγγάρι» (Μπέρτολτ
Μπρεχτ, ‘Ο Γυρισμός του Οδυσσέα’).
Η ποιητική “Τέταρτη Διάσταση” του Γιάννη Ρίτσου, η οποία και επανεπινοείται θεατρικά από την Νάνα Παπαδάκη [1] , συνιστά μία εμπρόθετη ποιητικότητα εγκόλπωσης προσώπων και υποκειμένων που αναγνωρίζουν και αναγνωρίζονται σε μία “αδιόρατη” ειρωνεία, στην τραγικότητα του εαυτού και των συμβάντων, ατομικών και συλλογικών,
“ενσαρκώνοντας” παράλληλα την ιδιαίτερη Ριτσική κοινωνιο-αισθητική της πολυσχιδίας: το και τα υποκείμενα συνομιλούν με την βεβαρημένη δια-κράτηση του “μύθου”, με την αισθητή περιεχομενικότητα και χρονικότητα
του αίματος, με τις δια-ρρήξεις ενός εαυτού που δεν δύναται να γνωρίσει παρά την βαρύτητα του σώματος.
Continue reading →
Η “Ειρήνη” του Ρίτσου πηγή έμπνευσης για 9 γλύπτες
Για το υπέρτατο αγαθό της παγκόσμιας ειρήνης θα «συνομιλήσουν» καλλιτεχνικά εννέα γλύπτες από τέσσερις χώρες, δημιουργώντας παράλληλα οκτώ έργα τέχνης από μάρμαρο, στο 9ο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής Δήμου Ηρακλείου που θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως και τις 29 Ιουλίου στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Βενεράτου της δημοτικής ενότητας Παλιανής. Όλοι οι γλύπτες έχουν παραλάβει το ποίημα […]
Πηγή: Η “Ειρήνη” του Ρίτσου πηγή έμπνευσης για 9 γλύπτες – ΠΑΤΡΙΣ
Σοφία Κουμαριανού:
Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
Ο Ρίτσος υπήρξε ένας πολυγραφότατος άνθρωπος, ποιητής, εν γένει δημιουργός. Το μεγαλείο του αποτελεί κολοσσό και φάρο, πηγή διαφωνιών, θαυμασμού, αφορισμού και ποικιλόμορφων αντιδράσεων.
Το έργο του είτε καταδικάζεται είτε υμνείται, γεννά μεταξύ άλλων ανεξάντλητων μελετών και μία ακόμη σύγχρονη απορία: Εξακολουθεί ο μεγάλος ποιητής της Ρωμιοσύνης μάς να είναι ακόμη εν έτη 2018 διαχρονικός; Η Κόρη, η Μάνα, το Κορίτσι, ο Γιος, ο Στρατιώτης, το Κορίτσι, το Αγόρι, ο Εκτελεστής και ο Εκτελεσμένος, βρίσκουν αντανάκλαση στους σύγχρονους τύπους ανθρώπων της κοινωνίας μας – ελληνικής ή Ενωμένης εάν θέλετε Ευρωπαϊκής;
Continue reading →
Ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου που μελοποίησε ο Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Μπιθικώτσης
Ο θρήνος της χαροκαμένης μάνας που συγκλόνισε τον Γιάννη Ρίτσο. Ο «Επιτάφιος» Είναι ένα από τα γνωστότερα έργα του.
Ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου είναι ποίημα που δημοσιεύθηκε στις 8 Ιουνίου 1936, από το εκδοτικό της εφημερίδας «Ριζοσπάστης».
Ήδη από τον προηγούμενο μήνα είχαν εκδοθεί από την ίδια εφημερίδα, τα πρώτα τρία άσματα, από τα 20 συνολικά, υπό τον τίτλο «Μοιρολόι», στις 12 Μάη του 1936. Τα 10.000 χιλιάδες αντίτυπα που κυκλοφόρησαν, από το εκδοτικό της εφημερίδας είχαν σχεδόν εξαντληθεί, αριθμός ρεκόρ, για την εποχή.
Όμως, εκείνη την περίοδο, ανακηρύχθηκε δικτάτορας ο Ιωάννης Μεταξάς και κάηκαν τα τελευταία 250 εναπομείναντα αντίτυπα στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, μαζί με άλλα «ανατρεπτικά» βιβλία. Η οριστική μορφή του ποιήματος, εκδόθηκε 20 χρόνια αργότερα, το 1956, η οποία περιλαμβάνει και τα 20 άσματα του «Επιταφίου», έξι δηλαδή παραπάνω από αυτά που περιείχε η εκδοτική του «Ριζοσπάστη» το 1936.
Ο «Επιτάφιος» είναι ένα από τα γνωστότερα πονήματα του Γιάννη Ρίτσου, καθώς και το ποίημα που τον έκανε γνωστό στο ελληνικό κοινό.
Click ΕΔΩ για να δείτε ολόκληρο το άρθρο
Σίμος Ανδρονίδης: “Καπνισμένο Τσουκάλι”
«Ήταν όμως κι ένας σκύλος που ούρλιαζε, Σώπασε πια, πρέπει να ήταν ο τρίτος πυροβολισμός, Καλύτερα, απεχθάνομαι ν’ ακούω σκύλους να ουρλιάζουν» (Ζοζέ Σαραμάγκου, ‘Περί Φωτίσεως).

Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου με τον τίτλο ‘Καπνισμένο Τσουκάλι’ (1) εγγράφεται στο πεδίο και στο περιεχόμενο της ‘φορτισμένης’ ελληνικής ιστορίας, στο χασματικό πεδίο του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), καθότι γράφτηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου, την περίοδο 1948-1949. Η ίδια η ιστορία «συλλαμβάνει» το ποιητικό συμβάν (2), για να ανατρέξουμε (παραφράζοντας ελαφρά) στην περί ιστορίας ανάλυση του Gilles Deleuze.
Πολιτικός κρατούμενος και ο ίδιος, βιώνει τις μετατοπίσεις της εμπρόθετης γενεαλογικής ‘αφιλίας’, την ευρύτητα της ‘σύλληψης’ της έννοιας του ‘απάτριδος εχθρού’, τις συνθήκες εγκλεισμού που όμως, δύνανται να παράγουν & να αναπαράγουν όψεις και τάσεις χειραφέτησης που ‘εδαφοποιούνται’ στο εσωτερικό του ποιήματος, το οποίος δια-κρατεί μία φυγόκεντρη ρυθμικότητα, προσιδιάζοντας προς την δόμηση και την έκφραση του ‘άλλου’ εαυτού: μία συλλογικότητα ή μία συντροφικότητα που αθροίζει τις σιωπές ενός εκάστου..
Continue reading →