Γιάννης Ρίτσος

Τα εικαστικά του Γιάννη Ρίτσου «καλλιεργήθηκαν» στις απάνθρωπες συνθήκες της εξορίας στα ξερονήσια.

Πηγή: Τα εικαστικά του Ρίτσου στην εξορία – Οι πέτρες που έφερε το 1968 στη Σάμο: Η Έρη Ρίτσου μιλά στο Reader.gr

Ερμηνεύει η Βερόνικα Αργέντζη.

Πηγή: Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί την «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου | clickatlife

Οι εποχές έχουν τους εκφραστές τους, θαρρείς και ο πανδαμάτωρ Χρόνος κάνει τις επιλογές του. Η ποίηση, η τέχνη γενικά η οποία εστιάζεται στον άνθρωπο, επιβιώνει μέσα

Πηγή: Γιάννης Ρίτσος: «Πρώιμα ποιήματα και πεζά»

Ο Γιάννης Ρίτσος έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τον μεγάλο Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα.

Πηγή: Η επιστολή του Γιάννη Ρίτσου στον Πάμπλο Νερούδα

Η υπεύθυνη συγκέντρωση των πρώιμων δειγμάτων γραφής ενός από τους πολυγραφότερους και σημαντικότερους δημιουργούς των σύγχρονων ελληνικών γραμμάτων, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, και ο διακριτικός συσχετισμός τους με τις ποικίλες, ενίοτε δυσβάσταχτες, περιπέτειες του βίου του.

Πηγή: Ποιητική και πνευματική ενηλικίωση

«Πρώιμα ποιήματα και Πεζά»

Πηγή: Ανακαλύπτοντας έναν «άλλον» Ρίτσο

Από Σάββατο, 12 Ιανουαρίου, έως και την Κυριακή, 10 Μαρτίου Στις 12 Ιανουαρίου 2019, στο Θέατρο «Φούρνος», ανεβαίνει ξανά η «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου. Η συγκεκριμένη παράσταση πρωτοπαίχτηκε, με μεγάλη επιτυχία, στον ίδιο χώρο, την Άνοιξη του 2016. Η «Ισμήνη», ο ποιητικός μονόλογος του Γιάνν

Πηγή: Θέατρο Φούρνος: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου

Η παράσταση «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» επιστέφει πλαισιωμένη από συζητήσεις με 12 Έλληνες ποιητές

Πηγή: Αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο στο θέατρο Αργώ

Δείτε εδώ την προδημοσίευση μερικών αποσπασμάτων του βιβλίου,..

γέλασα πολύ δυνατά για να μπορέσω επιτέλους να πω κ’ εγώ τα πράγματα με το πραγματικό όνομά τους

Πηγή: [Το Τερατώδες Αριστούργημα] του Γιάννη Ρίτσου

Το εξειδικευμένο περιοδικό λογοτεχνίας «Signature- Reads» φιλοξενεί αυτήν την εβδομάδα ένα αφιέρωμα στα έξι καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα κορυφαίων, σύγχρονων …

Πηγή: ekirikas.com
Signature

Η σονάτα του σεληνόφωτος, το δημιούργημα του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, είναι
ένα από τα σπουδαιότερα έργα που έχω διαβάσει ποτέ. Ένας ύμνος για τη δίψα της ζωής,
του έρωτα, της νεότητας. Θα ήθελα να γράψω ένα κείμενό μου για όλα αυτά που
αισθάνθηκα αποκλειστικά και μόνο εγώ, διαβάζοντας αυτό το σπουδαίο έργο.

Για εμένα αυτό το έργο συμβόλισε την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να αισθάνεται
πάντοτε νέος και ερωτευμένος; συμβόλισε την ακόρεστη δίψα που έχει η ψυχή μας για
αγάπη και για ελπίδα. Όπως εκείνη η μεγάλη γυναίκα, η ντυμένη στα μαύρα, η οποία ζητάει
από έναν νέο να έρθει μαζί του και να περπατήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Continue reading →

στον Γιάννη Ρίτσο

Μια ανάμνηση, τα δάχτυλα στιγμές να παίζουν τράτο
Ίσα τσιγάρο, φτάνεις δε φτάνεις στα καψαλισμένα χείλη μου
Κι αγέρας καπνός, μέσα απ’ το θολό βλέμμα, μακρινέ δρόμε μου
Ματωμένη πέτρα, στάζεις. Τοπίο ξερό, οχιά κουλουριασμένη
Η καύτρα αποτραβιέται, αχόρταγη αναζωπυρώνει θύμισες
Στην ώρα τους σκέψεις σε χαρτί, χαρτί άσσος, άδειο πακέτο
Τσιγαρόχαρτο
Σκέτη αλφάβητος, σκέτο τσιγάρο, χαρτί άσσος, φιλντισένιο
                                 *
Continue reading →

«Να η στέγη. Η πρώτη έγνια φεύγει. Από το σπίτι υψώνεται
καπνός. Ζουν άνθρωποι. Στο καράβι πίστευαν κιόλας: Μπορεί
Ανάλλαχτο να ‘μείνε εδώ μονάχα το φεγγάρι» (Μπέρτολτ
Μπρεχτ, ‘Ο Γυρισμός του Οδυσσέα’).
Η ποιητική «Τέταρτη Διάσταση» του Γιάννη Ρίτσου, η οποία και επανεπινοείται θεατρικά από την Νάνα Παπαδάκη [1] , συνιστά μία εμπρόθετη ποιητικότητα εγκόλπωσης προσώπων και υποκειμένων που αναγνωρίζουν και αναγνωρίζονται σε μία «αδιόρατη» ειρωνεία, στην τραγικότητα του εαυτού και των συμβάντων, ατομικών και συλλογικών,
«ενσαρκώνοντας» παράλληλα την ιδιαίτερη Ριτσική κοινωνιο-αισθητική της πολυσχιδίας: το και τα υποκείμενα συνομιλούν με την βεβαρημένη δια-κράτηση του «μύθου», με την αισθητή περιεχομενικότητα και χρονικότητα
του αίματος, με τις δια-ρρήξεις ενός εαυτού που δεν δύναται να γνωρίσει παρά την βαρύτητα του σώματος.
Continue reading →

Για το υπέρτατο αγαθό της παγκόσμιας ειρήνης θα «συνομιλήσουν» καλλιτεχνικά εννέα  γλύπτες από τέσσερις χώρες, δημιουργώντας παράλληλα οκτώ έργα τέχνης από μάρμαρο, στο 9ο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής Δήμου Ηρακλείου που θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως και τις 29 Ιουλίου   στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Βενεράτου της δημοτικής ενότητας Παλιανής. Όλοι οι γλύπτες έχουν παραλάβει το ποίημα […]

Πηγή: Η “Ειρήνη” του Ρίτσου πηγή έμπνευσης για 9 γλύπτες – ΠΑΤΡΙΣ

Ο Ρίτσος υπήρξε ένας πολυγραφότατος άνθρωπος, ποιητής, εν γένει δημιουργός. Το μεγαλείο του αποτελεί κολοσσό και φάρο, πηγή διαφωνιών, θαυμασμού, αφορισμού και ποικιλόμορφων αντιδράσεων.
Το έργο του είτε καταδικάζεται είτε υμνείται, γεννά μεταξύ άλλων ανεξάντλητων μελετών και μία ακόμη σύγχρονη απορία: Εξακολουθεί ο μεγάλος ποιητής της Ρωμιοσύνης μάς να είναι ακόμη εν έτη 2018 διαχρονικός; Η Κόρη, η Μάνα, το Κορίτσι, ο Γιος, ο Στρατιώτης, το Κορίτσι, το Αγόρι, ο Εκτελεστής και ο Εκτελεσμένος, βρίσκουν αντανάκλαση στους σύγχρονους τύπους ανθρώπων της κοινωνίας μας – ελληνικής ή Ενωμένης εάν θέλετε Ευρωπαϊκής;
Continue reading →

Ο θρήνος της χαροκαμένης μάνας που συγκλόνισε τον Γιάννη Ρίτσο. Ο «Επιτάφιος» Είναι ένα από τα γνωστότερα έργα του.
Ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου είναι ποίημα που δημοσιεύθηκε στις 8 Ιουνίου 1936, από το εκδοτικό της εφημερίδας «Ριζοσπάστης».
Ήδη από τον προηγούμενο μήνα είχαν εκδοθεί από την ίδια εφημερίδα, τα πρώτα τρία άσματα, από τα 20 συνολικά, υπό τον τίτλο «Μοιρολόι», στις 12 Μάη του 1936. Τα 10.000 χιλιάδες αντίτυπα που κυκλοφόρησαν, από το εκδοτικό της εφημερίδας είχαν σχεδόν εξαντληθεί, αριθμός ρεκόρ, για την εποχή.
Όμως, εκείνη την περίοδο, ανακηρύχθηκε δικτάτορας ο Ιωάννης Μεταξάς και κάηκαν τα τελευταία 250 εναπομείναντα αντίτυπα στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, μαζί με άλλα «ανατρεπτικά» βιβλία. Η οριστική μορφή του ποιήματος, εκδόθηκε 20 χρόνια αργότερα, το 1956, η οποία περιλαμβάνει και τα 20 άσματα του «Επιταφίου», έξι δηλαδή παραπάνω από αυτά που περιείχε η εκδοτική του «Ριζοσπάστη» το 1936.
Ο «Επιτάφιος» είναι ένα από τα γνωστότερα πονήματα του Γιάννη Ρίτσου, καθώς και το ποίημα που τον έκανε γνωστό στο ελληνικό κοινό.
Click ΕΔΩ για να δείτε ολόκληρο το άρθρο 

«Ήταν όμως κι ένας σκύλος που ούρλιαζε, Σώπασε πια, πρέπει να ήταν ο τρίτος πυροβολισμός, Καλύτερα, απεχθάνομαι ν’ ακούω σκύλους να ουρλιάζουν» (Ζοζέ Σαραμάγκου, ‘Περί Φωτίσεως).

Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου με τον τίτλο   ‘Καπνισμένο Τσουκάλι’ (1)  εγγράφεται στο πεδίο και στο περιεχόμενο της ‘φορτισμένης’ ελληνικής ιστορίας, στο χασματικό πεδίο του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), καθότι γράφτηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου, την περίοδο 1948-1949. Η ίδια η ιστορία «συλλαμβάνει» το ποιητικό συμβάν (2), για να ανατρέξουμε (παραφράζοντας ελαφρά) στην περί ιστορίας ανάλυση του Gilles Deleuze.

Πολιτικός κρατούμενος και ο ίδιος, βιώνει τις μετατοπίσεις της εμπρόθετης γενεαλογικής ‘αφιλίας’, την ευρύτητα της ‘σύλληψης’ της έννοιας του ‘απάτριδος εχθρού’, τις συνθήκες εγκλεισμού που όμως, δύνανται να παράγουν & να αναπαράγουν όψεις και τάσεις χειραφέτησης που ‘εδαφοποιούνται’ στο εσωτερικό του ποιήματος, το οποίος δια-κρατεί μία φυγόκεντρη ρυθμικότητα, προσιδιάζοντας προς την δόμηση και την έκφραση του ‘άλλου’ εαυτού: μία συλλογικότητα ή μία συντροφικότητα που αθροίζει τις σιωπές ενός εκάστου..
Continue reading →

Η κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Βασίλη Παπαβασιλείου Πηγή: www.lifo.gr

Η κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Βασίλη Παπαβασιλείου

Πηγή: «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου: Μια σημαντική θεατρική στιγμή

Το ελάχιστα παιγμένο κείμενο του Γιάννη Ρίτσου «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» ανεβαίνει στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Αργώ (Α Small Argo full of Art) σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Νάνας Παπαδάκη. Το έργο ανήκει στους πολύστιχους ποιητικούς μονολόγους της «Τέταρτης Διάστασης» του Γιάννη Ρίτσου, προορισμένο για τη θεατρική σκηνή.

Γράφτηκε το 1960 και παρ’ όλο που δεν φέρει το όνομα της Ηλέκτρας, αναφέρεται στον κύκλο των Ατρειδών, όπως και η «Επιστροφή της Ιφιγένειας», ο «Ορέστης», η «Χρυσόθεμις», ο «Αγαμέμνονας». Τη συναντούμε στα εβδομήντα της να κατοικεί σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού και να εξομολογείται στη σιωπηλή τροφό της. Το νήμα της μνήμης ξετυλίγεται, ατομικά και συλλογικά πάθη αποχωρίζονται το μυθικό παρελθόν, διατρέχουν την Iστορία και φτάνουν στο σήμερα.

Το έργο του Γιάννη Ρίτσου «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» παρουσιάζεται στο Θέατρο Αργώ, σε σκηνοθεσία κι ερμηνεία της Νάνας Παπαδάκη.

Source: «Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού» στο Θέατρο Αργώ (video)

Ειδικά για τη σχέση του με τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, ο Θ. Μικρούτσικος λέει:
«Τον Ρίτσο τον συνάντησα στη δικτατορία, όταν επέστρεψε από τις εξορίες. Δημιουργήσαμε μια σχέση από την αρχή εξαιρετική. Την ποίησή του άλλωστε τη λάτρευα και πριν τη δικτατορία.
Με την ευκαιρία να πω, ότι θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας ποιητής μαζί με τον Καβάφη. Δεν υποτιμώ άλλους, γιατί έχουμε σπουδαίους ποιητές στην Ελλάδα. Ξεχωρίζω όμως τον Ρίτσο, όχι γιατί τον αγαπώ πάρα πολύ. Ξέρεις, μερικές φορές αγαπάς κάποιον και είσαι υποκειμενικός. Εχω καταφέρει μετά από τόσα χρόνια να ασκηθώ και η αγάπη μου να μην επηρεάζει μια μίνιμουμ αντικειμενικότητα. Ψάχνοντας να βρω γιατί θεωρώ τον Ρίτσο τον μεγαλύτερο Ελληνα ποιητή, βρήκα το εξής. Ο,τι έχει γράψει, ειδικά στην «Τέταρτη Διάσταση» – δηλαδή «Σονάτα του Σεληνόφωτος«, «Ελένη», «Ορέστης»– είναι ποιήματα που δεν έχουν «συγγενείς». Δεν έρχονται από πουθενά. Αντε να πει κανείς ότι ίσως εκκινούν από τους αρχαίους τραγικούς ως φόρμα. Μέχρι εκεί όμως. Από εκεί και πέρα, δημιουργεί μια πρωτότυπη φόρμα, πολύ πιο πρωτότυπη από άλλους μεγάλους ποιητές, που διακρίνεις σε αυτούς επιρροές και συγγένειες… Το έργο του Ρίτσου είναι ένα πρωτότυπο, οικουμενικό σε φόρμα έργο, που δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική λογοτεχνία.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: Ο Ρίτσος είναι δάσκαλός μου | 100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ